W pierwszej scenie filmu Philipa Vogta kamera panoramuje wzdłuż skupionych twarzy członków pewnej albańskiej rodziny. Zatrzymuje się na starym i zmęczonym Zefie Sokoli. Gdy w następnej scenie, stojąc na wzgórzu, Zef spokojnie wylicza, ile z okolicznych wiosek podlega jego specyficznemu "nadzorowi", wiemy, że z tym facetem nie ma żartów. Zef jest bowiem Tym, Który Niesie Flagę. W górach północnej Albanii nazywa się tak obrońcę ludu, rozjemcę, a gdy zajdzie taka potrzeba – wojownika. Każdy chciałby nim zostać, lecz nie każdy może.
Nad światem bohatera zawisły czarne chmury. Choć do tej pory rzeczywistość była dlań monolitem, zmieniające się czasy wyeksponowały mnóstwo kontrastów. Zauważalna granica oddziela góry od dolin, wioskę od miasta, tradycję od nowoczesności. Nie oddziela jedynie centrum od peryferii, bo choć dla Zefa "centrum" to górskie przełęcze, dla jego trzech synów sprawa wydaje się mniej oczywista. Jeden z nich będzie musiał przejąć spuściznę ojca. Jak sami tłumaczą, wiek nie ma tu nic do rzeczy, liczy się gotowość do poświęcenia i miłość do ludzi. Póki co, wszyscy szukają pracy w dolinie. Dopóty, dopóki Zef tradycji nie wezwie któregoś z nich.
W skromnym i inteligentnym dokumencie Vogta owo wielopłaszczyznowe, międzypokoleniowe starcie przedstawione zostało z wyczuciem i z respektem. Reżyser nie odjeżdża w behawioryzm, nie interesuje go etnograficzny esej, ani festiwal gadających głów. Podpytuje bohaterów, podgląda ich przy codziennych czynnościach, pozwala im się wygadać i wymilczeć. Akcentuje to, co najważniejsze – przywiązanie bohaterów do miejsca urodzenia i wynikającą z tego dumę. Jak w scenie, gdy rozmówcy opowiadają mu o tradycyjnym "rytuale przebaczenia". Okazuje się bowiem, że nawet w miejscu, gdzie czas upływa od jednej rodowej wendetty do drugiej, i taki cud jest możliwy.
Nad światem bohatera zawisły czarne chmury. Choć do tej pory rzeczywistość była dlań monolitem, zmieniające się czasy wyeksponowały mnóstwo kontrastów. Zauważalna granica oddziela góry od dolin, wioskę od miasta, tradycję od nowoczesności. Nie oddziela jedynie centrum od peryferii, bo choć dla Zefa "centrum" to górskie przełęcze, dla jego trzech synów sprawa wydaje się mniej oczywista. Jeden z nich będzie musiał przejąć spuściznę ojca. Jak sami tłumaczą, wiek nie ma tu nic do rzeczy, liczy się gotowość do poświęcenia i miłość do ludzi. Póki co, wszyscy szukają pracy w dolinie. Dopóty, dopóki Zef tradycji nie wezwie któregoś z nich.
W skromnym i inteligentnym dokumencie Vogta owo wielopłaszczyznowe, międzypokoleniowe starcie przedstawione zostało z wyczuciem i z respektem. Reżyser nie odjeżdża w behawioryzm, nie interesuje go etnograficzny esej, ani festiwal gadających głów. Podpytuje bohaterów, podgląda ich przy codziennych czynnościach, pozwala im się wygadać i wymilczeć. Akcentuje to, co najważniejsze – przywiązanie bohaterów do miejsca urodzenia i wynikającą z tego dumę. Jak w scenie, gdy rozmówcy opowiadają mu o tradycyjnym "rytuale przebaczenia". Okazuje się bowiem, że nawet w miejscu, gdzie czas upływa od jednej rodowej wendetty do drugiej, i taki cud jest możliwy.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
